Tutumumu gerçekten değiştirebilir miyimki?

Ne yaptım?
Geçen gün nasıl bir yağmurla uyandık. Şakır şakır. Nasıl güzel. Nasıl temiz. Çocukluğumdan beri ne zaman yağmur yağsa kendimi dışarı atmak, sırılsıklam ıslanmak isterim. Öyle çok severim.
Pencereyi açtım, Sinan dışarı bakmak istedi. Birlikte baktık yağmura. Kaloriferin üzerine tırmanmaya, kafasını az da olsa pencereden çıkarmaya falan uğraşıyor sürekli. Kızdım "çok tehlikeli" diye. Sonra üzüldüm içinde bulunduğumuz duruma. Apartmanın penceresinden küçük bir çocuğun dışarıyı seyretmesi tehlikeli tabi ama böyle birşey istemesi ise bir o kadar doğal.
Balkona çıktı sonra. Bir baktım taburesini çıkarmış, üzerine çıkıp ellerini uzatıyor yağmura dokunabilmek için. Öyle yapmak yok Sinan, ÇOK TEHLİKELİ!
İyi de çocuğun yağmura dokunmak istemesi değil ki tehlikeli olan, o kadar yüksekte yaşıyor olmamız!
Sonra düşündüm, bir Montessori annesi ne yapar böyle bir durumda diye. Hemen "aşağı inip ıslanalım mı Sinan, ne dersin?" dedim. Havalara uçtu. Hemen giyindik, ışık hızıyla.
Her taraf göl göl olmuş. Tam "sulara basma ayakkabının içine su girer" dicektim. Demedim. Suya basması değil ki yanlış olan, benim ona yağmurlu havalar için bir çizme ve yağmurluk almamam.
Gönlünce oynadı, sulara girdi çıktı. Çok mutluydu. 20 dakika sonra yukarı çıkalım dediğimde hiç sorun etmeden tamam dedi kuzu kuzu.
Montessori beni değiştiriyor. Ne kadar da iyi yapıyor. Hep böyle devam etsin.

Ne yapacağım?

Böyle bi çizme almalı.